"Haberin var mı seni çok sevdiğimden? Haberin var mı yüreğimin sesinden? Bir dua gibi, bir dilek gibi gizliyorum senin sevgini..."
diyerek o şansı ebediyete gömemezdim. Dürüst olamazdım. Verdim zibidi Britanyalı rock gruplarını, verdim Ezginin Günlüğü'nü, verdim Yeni Türkü'yü... Murathan Mungan'dan daha fanatik Yeni Türkü aşığı oluverdim yarım dakikalık insanlık için kısa, ben ve benim saygıdeğer sevgim için asırlara tekabül eden zaman diliminde.
Yavrum benim zaten ağzım mabadıma dönmüş, bir acayip mahluk olmuşum aşkımın şiddetinden (bak hala Yeni Türkü'ye gönderme var), bu sorulara yedirtir miyim kendimi? Elbette yalan söylerim, elbette duymak istediklerini duyururum. Kalbi neden kırık olduğunu bir türlü anlayamadığım (yaşadığın memleketin refah seviyesi bizim Ağrı Dağı ayarında güzel kardeşim; neyin hüznünü, isyanını yaşıyorsun?) üç beş Britanyalı gence yenilir miyim? Anlamadım mı sanıyorsun senin onları sevdiğini? O kadar coşmuşum ki, "bizim kömürlükte İngiliz rock grubu besliyoruz, öyle çok severiz yani" iddiasına kadar götürdüm olayı.
Çok şükür, o buhran günlerinden sonra bu soruyu ne sorma ne de cevaplama ihtiyacı hasıl oldu. Bu yaştan sonra da aşık olunmaz zaten. Uğraşılmaz öyle kendini karşındakine beğendirmeye filan. Hayır, günümüz şartları eskisinden daha zor. Envai çeşit tarz, grup var. Başımıza etnik müzik belası çıktı bir de ki, en fenası. Taa Kosta Rika'nın kenar mahallesinde filizlenmiş grubu bilmemi ve bilmem yetmiyormuş gibi onu sevmemi nasıl bekleyebilirsin ki? Bizim zamanımızda açardın pazar akşamları Güven Erkin Erkal'ın radyo programını, en bilinmezinden 3 tane grubun ismini bellerdin; rezil olmazdın ortamlarda. Radical Noise vardı mesela, hala ezberimdedir şarkıları. Hakikatli gruptu...
İşte o zamanlar, kızların sorduğu 'hangi tarz müzikleri seviyorsun' sorusunun doğru cevabı genellikle Radiohead, Coldplay filan oluyordu. Yazık, grup elemanları genç yaşta ne büyük acılar çekmiş. Mermer yediği günler olmuş solistin, davulcu açlıktan bageti kemirir durumdaymış... Kızlar böyle sanıyordu.
